Natalia SarasvatiJak rozpoznać, czy dziecko jest transpłciowe?
Transpłciowość to stan, w którym osoba nie identyfikuje się z płcią przypisaną jej przy urodzeniu. Osoba transpłciowa może czuć się kobietą, mężczyzną, osobą niebinarną lub innym sposobem definiującym swoją tożsamość płciową. Transpłciowość nie jest chorobą ani zaburzeniem psychicznym, lecz naturalną częścią ludzkiej różnorodności i dotyczy również osób nieletnich.
Niektóre dzieci mogą wyrażać swoją transpłciowość już od najmłodszych lat, podczas gdy inne mogą odkrywać ją później w życiu. Nie ma jednego sposobu na bycie osobą transpłciową i każde dziecko ma swoją własną historię i doświadczenie. Jednak istnieją pewne znaki i sygnały, które mogą wskazywać na to, że dziecko jest transpłciowe lub ma wątpliwości co do swojej płci. Oto niektóre z nich:
1. Dziecko wyraża niezadowolenie z własnego ciała lub płci
Dziecko może mówić, że nie lubi swojego ciała lub że chciałoby mieć inne narządy płciowe. Może też mówić, że nie czuje się dobrze w swojej płci lub że chciałoby być kimś innym. Na przykład, dziecko urodzone „jako chłopiec” (w żargonie branżowym mówimy AMAB, czyli osoba o płci przypisanej podczas narodzin jako męska) może mówić: “Chciałbym być dziewczynką”, “Jestem dziewczynką w środku” lub “Nie chcę być chłopcem”. Dziecko urodzone jako dziewczynka może (tutaj pojawia się określenie AFAB – czyli podczas narodzin przypisano dziecku płeć żeńską) mówić: “Chciałabym być chłopcem”, “Jestem chłopcem w środku” lub “Nie chcę być dziewczynką”. Dziecko może też używać innych terminów, takich jak: “Niebinarny”, “Agender”, “Bigender” lub “Genderfluid”, aby opisać swoją tożsamość płciową.
2. Dziecko preferuje ubrania, zabawki i aktywności związane z inną płcią
Dziecko może (ale nie musi) wybierać ubrania, zabawki i aktywności, które są tradycyjnie kojarzone z inną płcią niż ta przypisana mu przy urodzeniu. Na przykład, dziecko urodzone jako chłopiec może lubić nosić sukienki, bawić się lalkami i malować paznokcie. Dziecko urodzone jako dziewczynka może lubić nosić spodnie, bawić się samochodami i grać w piłkę nożną. Dziecko może też unikać ubrań, zabawek i aktywności związanych z własną płcią lub odczuwać dyskomfort lub stres związany z nimi.
3. Dziecko wybiera imię i zaimki związane z inną płcią
Dziecko może prosić o zmianę imienia lub używać imienia związane z inną płcią niż ta przypisana mu przy urodzeniu. Na przykład, dziecko nazwane jako Anna może chcieć nazywać się Adam, a dziecko nazwane jako Kamil może chcieć nazywać się Kamila. Dziecko może też prosić o używanie zaimków związanych z inną płcią niż ta przypisana mu przy urodzeniu. Na przykład, dziecko „urodzone jako chłopiec” może prosić o używanie zaimków ona/jej/ją, a dziecko urodzone jako dziewczynka może prosić o używanie zaimków on/jego/go. Dziecko może też używać zaimków neutralnych, takich jak ono/je/jego lub oni/ich/nich, co może wskazywać np. na niebinarość.
4. Dziecko identyfikuje się z postaciami związanych z inną płcią
Dziecko może wyrażać podziw, identyfikację lub chęć bycia jak postacie związane z inną płcią niż ta przypisana mu przy urodzeniu. Na przykład, dziecko nazwane jak chłopiec może chcieć być jak Elsa z filmu “Kraina lodu”, a dziecko nazwane jak dziewczynka może chcieć być jak Spider-Man. Dziecko może też wybierać postacie związane z inną płcią niż ta przypisana mu przy urodzeniu do zabawy w role, czytania książek lub oglądania filmów. Dziecko może też identyfikować się z postaciami transpłciowymi lub niebinarnymi, takimi jak Alex z serialu “Supergirl” lub Taylor z serialu “Billions”.
5. Dziecko wykazuje objawy depresji, lęku lub izolacji społecznej
Dziecko może odczuwać smutek, beznadzieję, obniżenie nastroju lub utratę zainteresowania rzeczami, które wcześniej sprawiały mu radość. Może też odczuwać lęk, niepokój, nerwowość lub trudności w radzeniu sobie ze stresem. Dziecko może też unikać kontaktu z rówieśnikami, rodziną lub nauczycielami, izolować się w swoim pokoju lub spędzać dużo czasu w internecie. Dziecko może też wykazywać objawy dysforii płciowej, czyli silnego niezadowolenia lub cierpienia związanego z własną płcią.
6. Dziecko szuka wsparcia i informacji na temat transpłciowości
Dziecko może szukać wsparcia i informacji na temat transpłciowości w internecie, mediach społecznościowych, książkach, filmach lub organizacjach pozarządowych. Może też szukać kontaktu z innymi osobami transpłciowymi lub niebinarnymi, zarówno online jak i offline. Dziecko może też pytać o możliwości korekty płci, takie jak terapia hormonalna, operacje plastyczne czy zmiana dokumentów. Możesz zauważyć strony lub grupy na jakie wchodzi lub zwrócić uwagę na filmy i seriale jakie ogląda.
7. Dziecko prosi o pomoc i akceptację ze strony rodziców i bliskich
Dziecko może prosić o pomoc i akceptację ze strony rodziców i bliskich w związku ze swoją transpłciowością. Może też wyrażać obawę przed odrzuceniem, krytyką lub przemocą ze strony innych ludzi. Dziecko może też prosić o wsparcie w procesie korekty płci, takim jak zmiana imienia, ubioru, fryzury czy sposobu bycia. Dzieje się tak, gdy dziecko ufa nam jako rodzicom, jednak gdy obawia się nie akceptacji na tym obszarze – wówczas będzie kryło się ze swoimi troskami i problemami. Bardzo często słyszę w gabinecie od klientów, że jako rodzice nic nie zauważyli przez cały czas dorastania dziecka i jest to dla nich nagle wielki szok! Naszą rolą jako rodziców jest zapewnić dziecku wsparcie – oraz powinniśmy udać się w celu opracowania opinii psychologicznej u osoby mającej spore doświadczenie w diagnozie osób transpłciowych, w tym osób nieletnich. Zapraszam do kontaktu ze mną w naszym centrum. Tel. 600 512 042.
8. Dziecko jest szczęśliwe i spokojne w swojej tożsamości płciowej
Dziecko może być szczęśliwe i spokojne w swojej tożsamości płciowej, jeśli otrzyma odpowiednią pomoc i akceptację ze strony rodziców i bliskich. Może też być szczęśliwe i spokojne w swojej tożsamości płciowej, jeśli będzie mogło żyć zgodnie ze swoją płcią odczuwaną, bez dyskryminacji ani przeszkód. Dziecko może też być szczęśliwe i spokojne w swojej tożsamości płciowej, jeśli będzie miało dostęp do odpowiedniej opieki medycznej i psychologicznej w związku ze swoją transpłciowością.
Podsumowanie
Transpłciowość to stan, w którym osoba nie identyfikuje się z płcią przypisaną podczas narodzin. Transpłciowość nie jest chorobą ani zaburzeniem psychicznym, lecz naturalną częścią ludzkiej różnorodności. Niektóre dzieci mogą wyrażać swoją transpłciowość już od najmłodszych lat, podczas gdy inne mogą odkrywać ją później w życiu. Nie ma jednego sposobu na bycie osobą transpłciową i każde dziecko ma swoją własną historię i doświadczenie. Jednak istnieją pewne znaki i sygnały, które mogą wskazywać na to, że dziecko jest transpłciowe lub ma wątpliwości co do swojej płci.
Mam nadzieję, że ten artykuł będzie pomocny i interesujący dla rodziców, nauczycieli, psychologów i wszystkich osób zainteresowanych tematem transpłciowości.
Dziękuje za uwagę i życzymy wszystkim akceptacji i szczęścia.
Jeśli podejrzewasz transpłciowość u swojego dziecka – koniecznie skontaktuj się ze mną, zapraszam na bezpłatną i niezobowiązującą rozmowę: tel. 600 512 042.
psycholog – seksuolog Natalia Sarasvati
